Chleb z ziemniakami

English version

Od dawna chciałam zrobić ten chleb. Ziemniaki sprawiają, że chleb jest dłużej świeży, tylko właśnie nigdy mi z tymi ziemniakami po drodze nie było, albo zjadaliśmy wszystkie, albo nie chciało mi się czekać aż się ugotują. Wreszcie się udało. Jest to delikatny chleb z drobnymi dziurkami, który nie wymaga zbyt dużej ilości czasu. Ostatnio wszystkie chleby piekę w garnku żeliwny, jest genialny, ale jeśli go nie macie, zawsze możecie upiec go w zwykłym garnku bez elementów plastikowych, bądź w keksówce, wstawiajć naczynie z wodą na dno piekarnika.
Z przepisu Liski.

Składniki na jeden bochenek:

• 100 g ugotowanych ziemniaków, rozgniecionych
• 400 g pszennej mąki (najlepiej chlebowej)
• 200-250 ml wody
• 1 łyżeczka soli (użyłam kamiennej, w przypadku morskiej można zwiększyć ilość do 1,5 łyżeczki)
• 1 łyżeczka cukru
• 10 g świeżych drożdży (dałam 5 g instant)
• 3 łyżki oliwy z oliwek

Drożdże wsypujemy do miseczki, dodajemy cukier, 100 ml ciepłej wody i dokładnie mieszamy. Odstawiamy na ok. 15 minut, by „ruszyły”.

Mąkę łączymy z solą i ziemniakami, na środku robimy dołek i wlewamy do niego najpierw zaczyn, a potem resztę wody i oliwę. Wodę należy dolewać stopniowo, jej ilość zależy od rodzaju mąki.

Zagniatamy gladkie i sprężyste ciasto.

Przekładamy do miski wysmarowanej oliwą, przykrywamy folią i odstawiamy do wyrastania na godzinę.

Następnie z ciasta formujemy okrągły bochenek, który przekładamy do koszyczka do wyrastania wysypanego mąką (lub do durszlaka lub miski wyłożonej ściereczką, oprószonej solidnie mąką).

Odstawiamy do wyrastania na 45-60 minut.

Wstawić do piekarnika garnek żeliwny i rozgrzewamy go do 240 st C.

Wyrośnięty bochenek przekładamy do rozgrzanego garnka. Po 10 minutach, zmniejszyć temperaturę do 210 st C dopiekać kolejne 15-25 minut, do zrumienienia bochenka.

Upieczony chleb przekładamy na kratkę kuchenną i ostudzić przed pokrojeniem.

English version

Bread with potatoes

I wanted to this bread for ages, but always there was something on my way. We always ate all potatoes or I could wait for them to boil and cool down. This time I made it. The bread is one of quite easy and not too much time consuming. You will get mild bread with small holes. It’s delicious and keep fresh for long time.  Lately I bake all bread in cast iron pan, but if you don’t have one like this, you can try any pot with lid (but without plastic elements) or use any pan and put some dish with water at the bottom of the oven.
Recipe by Liski.

Ingredients for one loaf of bread 

• 100 g pressed baked potatoes
• 400 g strong white flour
• 200-250 ml lukewarm water
• 1 tsp of salt
• 1 tsp of sugar
• 10 g fresh yeast (or 5 g instant yest)
• 3 Tbsp of olive oil

Put the yeast into the bowl. Add sugar, 100 ml of lukewarm water and stir to combine. Leave for 15 minutes to yeast to „start off”.

In a big bowl whisk together flour, salt and pressed potatoes, add the leaven and then the rest of water and olive oil. Start kneading the dough adding the gradually the water. Amount of water vary on flour type. Dough should be elastic, smooth, not sticky.

Put the dough to the lightly oiled bowl and leave to rise for one hour.

Form it into the ball and put into the floured basket or a bowl covered with floured tea towel. Leave it for 45-60 minutes.

Put the cast iron pan into the oven and heat it to 240 C.

Risen dough put into the heated pan. After 10 minutes lower the temperature to 210 C and bake for next 15-25 minutes until the bread will be golden.

Cool the baked bread on the cooling rack.

Tarta z gorgonzolą i suszonymi pomidorami

Piekarnik działa. Tak nadal się cieszę. Tęskniłam za tartami. Z jednej strony nie powiedziałabym, że jestem ich wielką fanką, z drugiej strony niezmiernie często czuję potrzebę zrobienia tarty.

Ta tarta jest urocza. Jest syta, dzięki pomidorom jest słoneczna. No i jest z serem 🙂

Przepis z bloga Belgia od kuchni. Lekko zmodyfikowany z ciastem kruchym z przepisu z Kwestii Smaku.

Ciasto (porcja na 2 tarty)
drugą porcję możemy zamrozić 

• 250 g mąki (pszennej tortowej)
• 150 g masła, schłodzonego
• 1 łyżeczka soli
• 1 jajko

Ciasto

Mąkę przesiewamy do miski, robimy wgłębienie, gdzie dodajemy pokrojone drobno masło, sól. Wbijamy jajko. Palcami rozcieramy masło. Dodajemy łyżkę mleka lub wody i szybko zagniatamy ciasto. Dzielimy ciasto na dwie porcje. Zawijamy w folię spożywczą i wkładamy do lodówki na godzinę.

Składniki na nadzienie:

• pół kg ziemniaków
• 8 suszonych pomidorów w zalewie
• 250 g mascarpone oraz 150 g gorgonzoli
• 250 ml mleka
• świeżo mielony pieprz oraz sól do smaku

Piekarnik rozgrzewamy do 210°C. Ziemniaki obieramy, kroimy na cienkie plasterki. Układamy na blasze. Posypujemy solą, ziołami prowansalskimi, skrapiamy oliwą (delikatnie, możemy użyć oliwy po pomidorach). Wrzucamy je do piekarnika na 15-20 minut.

Mleko i mascarpone mieszamy razem, żeby z grubsza się połączyły. Przyprawiamy pieprzem.

Piekarnik nastawiamy na 190 stopni. Wyjmujemy jedną porcję ciasta z lodówki, rozwałkowujemy na blacie i wyklejamy nim nasmarowaną formę do tarty. Nakłuwamy ciasto widelcem. Podpiekamy ciasto 15 min.

Następnie wyjmujemy. Układamy na cieście ziemniaki, suszone pomidory, wszystko zalewamy mlekiem połączonym z serkiem mascarpone. Posypujemy gorgonzolą. Wkładamy tartę do piekarnika na ok. 15 minut, aż brzegi się zarumienią, a masa się zetnie.

Placki ziemniaczane

Placki ziemniaczane… Od dziecka uwielbiałam ziemniaki. Mogły być same z masłem, albo z masłem i śmietaną. Babka ziemniaczana, albo placki ziemniaczane. Już wtedy się przekonałam, że gusta kulinarne każdy ma inne. Babcia robiła mocno mączne placki, małe, zwarte. Tata robił duże, żółte, o luźnej konsystencji. Wygrały placki taty. Wymogłam na mamie, żeby zaczęła robić placki takie jak tata, chociaż tak na prawdę placki to jedna z potraw przypisanych na stałe do taty – „Chcesz placki to poproś tatę niech zrobi”. U mnie w domu nie robi się małych ilości jedzenia. Placków robi się zawsze na dwa dni i to duży gar. Ja najbardziej lubię placki lekko przestudzone, jeszcze z chrupiącą obwódką, ale w środku już miękkie i elastyczne. A może jeszcze bardziej lubię placki na drugi dzień? Takie pokrojone w paski, podsmażone na patelni z dodanym jednym jajkiem i wymieszanymi. Jajka powinna być tylko symboliczna ilość, żeby podkreślić smak. Tak… Lubię placki.

Przepis wg mojego taty. Jak pisałam wyżej rozumiem, że możesz lubić trochę inne placki niż ja. Każdy musi znaleźć własną ścieżkę plackową. Dlatego czuj się upoważniony do dopasowania przepisu do siebie.
Ja lubię placki o luźnej konsystencji,  żółte jak słońce z brązowymi plamkami, bez zbędnej mąki. Dlatego nie odlewam wody, która zbiera się w masie ziemniaczanej.
Tata czasem dodawał startą cebulę, babcia starte jabłka. Ja wolę bez dodatków, jedynie z majerankiem w środku.
Moja mama je placki ze śmietaną i cukrem, babcia próbowała mnie przekonać przynajmniej do samego cukru, Mężczyzna z sokiem z cytryny i śmietaną, a ja lubię bez dodatków.

Składniki:

• 1,2 kg ziemniaków (waga po obraniu)
• 1 łyżeczka soli
• 2 jajka
• 1,5 łyżki mąki pszennej
• pieprz
• majeranek

Ziemniaki obieramy, ścieramy na drobnej tarce, lub robocie kuchennym. Wrzucamy je do miski, dosypujemy mąkę, wbijamy jajka, wsypujemy sól. Przyprawiamy pieprzem i majerankiem do smaku. Mieszamy.

Ciasto powinno być dość rzadkie. Jeśli będzie za rzadkie dosypujemy jeszcze trochę mąki. Po wrzuceniu na patelnię zobaczymy czy po podsmażeniu placek daje się przerzucić na drugą stronę czy nie. Smażymy na złoty kolor na średnim ogniu, najpierw z jednej, potem z drugiej strony. Uważajcie, bo olej może pryskać.

Zapiekanka ziemniaczana z fasolą, pomidorami i wędliną

Zapiekanka jest kompilacją kilku przepisów i jednego marzenia. Marzenia o grubej warstwie roztopionego sera, takiego ciągnącego się… i jeszcze fasola, pomidory i jakieś mięsko, żeby było ze smakiem. A jako zapychacz ziemniaki. Do tego garść świeżych przypraw i mmmm…. dobre. Szkoda tylko, że w pracy wszystko podgrzewane w mikrofalówce traci część swoich walorów. A tak poza tym to klasyczna zapiekanka „na winie”, wrzucamy to co nam zalega w lodówce – resztki wędliny, kiełbasy, sera. Zdecydowanie lubię połączenie fasoli, pomidorów i sera 🙂

Składniki

• 5 ziemniaków
• 1 cebula
• 2 ząbki czosnku
• 8 plasterków wędliny
• 2 kabanosy
• 1 puszka pomidorów pelati
• 1 puszka fasoli
• ser żółty do posypania (ok. szklankę startego)
• 1 kulka mozzarelli
• garść oliwek (niekoniecznie, w moim wypadku czarne)
• bazylia, tymianek, oregano, pieprz, sól, papryka słodka
• olej

Ziemniaków gotujemy w mundurkach w osolonej wodzie (nie do pełnej miękkości, tylko podgotowujemy tak ok 15-20 min.) Studzimy, kroimy w grube plasterki.

Piekarnik rozgrzewamy do temperatury 180 stopni.

Cebulę kroimy w kostkę. Rozgniatamy czosnek. Podsmażamy na oleju cebulę i czosnek. Gdy się zeszklą dodajemy pokrojoną wędlinę, smażymy. Gdy się przyrumienią dodajemy pomidory z puszki, mieszamy aż się zagotują. Przyprawiamy do smaku. Dodajemy fasolę i oliwki i zdejmujemy z ognia.

Do naczynia żaroodpornego wysmarowanego tłuszczem nakładamy ziemniaki, na to nakładamy naszą masę fasolowo-pomidorową. Wierzch posypujemy serem żółtym. Wstawiamy do piekarnika nagrzanego do 180 stopni. Pieczemy 30 min. Po tym czasie dokładamy plasterki mozzarelli i zapiekamy jeszcze 10 min.

Wyjmujemy i gotowe 🙂

Sałatka jarzynowa

Tu mogło dojść do pierwszej dużej kłótni… bo ja jestem sałatkożercą. Sałatkę jadam od dzieciństwa. W każde święta jest to mój główny posiłek. W sumie przez lata nic innego mogło nie istnieć. Sałatkę jadałam i 5 razy dziennie. Z chlebem, z plasterkiem szynki, z kawałkiem ryby. U mnie w domu robi się dużą, naprawdę dużą michę sałatki i tak ostatniego dnia, gdy przychodzą goście zostaje mała miseczka…

Mam też traumatyczne wspomnienia z zajęć techniki w piątej klasie podstawówki. Bezpodstawne oskarżenia i sałatka z selerem. Nie przepadam za selerem. Emocje do dzisiaj żyją, ale nie chcecie o tym słuchać 😉

Nie żebym wiedziała o sałatkach wszystko, bo jadłam głównie w dwóch wydaniach – sałatki wg moich rodziców, wg mojej cioci (za łagodna zdecydowanie). Domowa jak wiadomo jest najlepsza, chociaż przez lata przeszła trochę zmian. Sałatkę przygotowuje się najczęściej w piątek wieczorem, żeby się nie psuła za szybko nie dodaje się do niej wtedy majonezu. Z tego samego powodu mama zrezygnowała z dodawania cebuli.

Więc rozumiecie, że temat sałatki jest delikatny. Pierwsze ustalenia były ciężkie, mężczyzna, który przygotowywał sałatkę zapowiedział, że on nie chce groszku (preferuję groszek nad kukurydzę, ale jestem w stanie przeżyć bez niego), zapowiedział też powrót cebuli (ok, kiedyś u mnie się dodawało cebulę), znalazł jakiś przepis w internecie gdzie miała się pojawić pietruszka i seler (seler to drażliwa kwestia jak już wiecie, a o pietruszce w sumie nie miałam wspomnień), ale za to nie było jajek i jabłka (tu zdecydowanie zaprotestowałam). Jednak stojące za mną lata praktyki przy przygotowaniu sałatki (głównie z dzieciństwa, rodzice do dziś z rozrzewnieniem wspominają jak to sama rwałam się do krojenia, w okresie późniejszym zdecydowanie zapał się zmniejszył, ale co się nakroiłam to moje) przekonały do kilku punktów Mężczyznę.

Na szczęście przy doprawianiu Mężczyzna pozwolił mi zarządzać, więc pojawiła się i oliwa i musztarda. Sałatka wyszła bardzo dobra, ze wczesnej fazy rodzinnej, czyli zdecydowana w smaku, dosyć ostra. Wizualnie było trochę za dużo marchewki, w smaku tego nie było czuć.

Tęsknię za groszkiem…

Składniki:

• 450 g marchewki mrożonej lub świeżej
• 5 jajek
• 3 średnie ogórki kiszone
• 1-2 winne jabłka
• 6 dużych ziemniaków
• 1 mała pietruszka
• 1 cebula
• 1 puszka kukurydzy
• słoik majonezu
• 3 łyżeczki musztardy
• sól
• pieprz
• oliwa

Gotujemy ziemniaki w mundurkach. Gotujemy marchewkę. Gotujemy pietruszkę. Gotujemy jajka. Następnie obieramy ziemniaki, kroimy je w kostkę, tak samo jajka, pietruszkę i marchewka jeśli mamy niepokrojoną. Wszystko wrzucamy do miski.

Obieramy jabłka. Kroimy w kostkę jabłka, cebulę i ogórki. Wrzucamy do miski. Odsączoną kukurydzę też wrzucamy do miski.

Dodajemy oliwę, na oko, jeśli oko nie działa to tak z łyżkę lub dwie. Oliwa sprawia, że nawet bardzo klejące ziemniaki się mniej kleją. Dodajemy majonez (najlepiej też na oko, zależy jak bardzo majonezową sałatkę lubimy, zasada mojej mamy jest taka, że lepiej dać za mało i potem dołożyć niż na odwrót, bardzo mądra zasada). Dodajemy musztardę. Sypiemy sól i pieprz do smaku. Mieszamy wszystko.

Próbujemy. Pamiętamy, że sałatka musi się przegryźć przez noc. Jeśli jest zdecydowanie za mało słona dosalamy, jeśli minimalnie warto się zastanowić dwa razy, bo rano może być ok.

Wstawiamy sałatkę do lodówki najlepiej na całą noc.

Sałatka śledziowa

Rzadko jadam śledzie, jakoś w domu była to domena  mojego taty. Sałatka była strzałem w dziesiątkę. Śledź był słony, ziemniaki i majonez zapewniły uczucie sytości, a tego zimą nigdy nie za dużo. Sałatka z serii dobrych i klasycznych. Następnym razem dodam więcej ogórka, albo kwaskowego jabłka.

Składniki:

• 70 dkg ziemniaków
• 2 podwójne filety śledziowe
• 3 ogórki konserwowe
• pół czerwonej papryki
• 2 jajka
• pęczek szczypiorku
• 3 łyżki majonezu
• 2 łyżeczki musztardy
• 2 łyżki oliwy z oliwek
• sól, pieprz

Ziemniaki gotujemy w mundurkach w osolonej wodzie. Jajka gotujemy na twardo, kroimy w kostkę. Obieramy i kroimy w kostkę. Ogórki i paprykę kroimy w kostkę. Filety kroimy na odrobinę większe kawałki, ale takie by były na jeden kęs. Dodajemy pokrojony szczypiorek. Wszystko wrzucamy do miski, dodajemy oliwę, majonez, musztardę, przyprawiamy solą i pieprzem. Mieszamy i gotowe. Smacznego.